Hoe vaak sta je stil bij wat jij kan? Bij wat jou heeft gebracht tot waar je nu bent? Bij waar jij goed in bent? Waar je trots op bent? We geven collega’s wel een compliment, maar vinden het zelf ongemakkelijk een compliment in ontvangst te nemen. Het voelt ongemakkelijk of we gaan direct bagatelliseren. We kijken vaker naar wat we nog moeten doen of behalen om een goede gedragskundige te zijn. We willen kennis halen uit opleidingen of cursussen of werken erg hard om een postdoctorale opleidingsplek te bemachtigen. De afgelopen jaren wordt er in ons vakgebied ook veel scherper gekeken naar ‘wat je mag’ en ‘wat je niet mag’. Wanneer je jouw postdoctorale opleiding gaat doen komt dat nog eens extra onder een vergrootglas te liggen. Want ondanks je studie en werkervaring, wordt veel werk wat je doet door iemand gesuperviseerd. Hierdoor krijgen we bewust en onbewust vaak de boodschap:’Je kan het (nog) niet’ of ‘er moet nog veel gebeuren voordat je goed genoeg bent’. We zitten met zijn allen in die maalmolen. Dat is eigenlijk heel jammer. Want oké, je wilt nog veel te leren, maar dat is over een aantal jaren niet anders. Hierdoor vergeten we soms dat het super leuk is om te (blijven) leren. Ook naar cliënten toe hanteren we vaak een probleemgerichte visie. Dat is niet wat we willen, maar door de kaders vanuit financiering worden we keer op keer verleid om dit toch te doen.